Τέρμα γκάζι!
Old dogs, new tricks!Πού φτάσαμε... Θέλουμε πλέον 150 ίππους για να προσπερνάμε με ασφάλεια, 200 για να μη βαριόμαστε, 300 για να χαιρόμαστε αληθινά και 400 με 500 (!) για να τη βρίσκουμε, αν είμαστε και λίγο χεράδες. Και να ήταν μόνο αυτό; Μικρά αυτοκίνητα στρίβουν και φρενάρουν σήμερα με 1 g, ενώ προσιτά GTi «χτυπάνε» 240 χλμ./ώρα στην ευθεία.
¶λογα, χλμ./ώρα και 0-100 δε μας λείπουν. Κι όμως, με ελάχιστες εξαιρέσεις, τα σημερινά αυτοκίνητα δεν κάνουν τις καρδιές μας να χτυπούν δυνατά. Χώρια που κάποια μας φαίνονται και βαρετά, παρά τις εξωτικές προδιαγραφές τους.
Γιατί, αλήθεια;
Επειδή τα hi-tech αρκτικόλεξα ABS, ESP, EBA κτλ. σκοτώνουν τη χαρά της οδήγησης, αφήνοντας τον οδηγό έξω από το παιχνίδι με τα όρια; Επειδή, δηλαδή, μπορούμε να κινούμαστε ταχύτατα και με περισσή ευκολία και ασφάλεια; Αυτό είναι αλήθεια. Αλλά η μισή αλήθεια. ¶ρα, αντί να κατηγορούμε μόνο τα αυτοκίνητα γι’ αυτό, μήπως πρέπει να ψάξουμε και λίγο μέσα μας;
Ως οδηγοί, πιστεύω, έχουμε μάθει αλλιώς, έχουμε μείνει πίσω. Δεν έχουμε μόνο συνηθίσει να ανεχόμαστε την τεχνολογική υστέρηση του αυτοκινήτου ως μηχανής, αλλά έχουμε εθιστεί σ’ αυτήν. Το οποίο σημαίνει ότι δε μάθαμε απλώς να αγαπάμε τα αυτοκίνητα με τα ελαττώματά τους. Μάθαμε να τα αγαπάμε ακριβώς γι’ αυτά! Λατρέψαμε την «911». Γιατί; Για τη δύστροπη συμπεριφορά της, η οποία, βέβαια, οφείλεται σε μια ανώμαλη -αν τη δούμε αντικειμενικά- τοποθέτηση του κινητήρα της. Λατρέψαμε τα τούρμπο μετά το ’80. Επειδή μας χάρισαν δύναμη; Ναι, δύναμη βίαιη, δοσμένη απότομα, έπειτα από έντονο lag. Ερωτευτήκαμε τα 4βάλβιδα μοτέρ, με πρώτα τα VTEC. Γιατί; Μα, επειδή δούλευαν σε μια περιοχή 2.000 στροφών πριν από τον κόφτη και η καμπύλη ροπής τους έμοιαζε με το Έβερεστ! Η εν γένει αδυναμία τους, δηλαδή, μας χάριζε αγωνιστική αίσθηση, αλλά της παλιάς εποχής.
Γενικότερα, αν το δούμε το θέμα, θα καταλάβουμε ότι όσο περισσότερες αδυναμίες έχει ένα αυτοκίνητο, τόσο δενόμαστε μαζί του. Για παράδειγμα, ακόμη και σήμερα λατρεύουμε τους κινητήρες που κάνουν θόρυβο. Προτιμούμε τα χειροκίνητα κιβώτια από τα αυτόματα. Όταν ένα αυτοκίνητο στρίβει ουδέτερα, το απαξιώνουμε: πού είναι τα χρόνια των 106 Rallye που έστριβες, γλιστρούσε μπροστά, άφηνες το γκάζι, γυρνούσε, διόρθωνες, έδινες γκάζι κι έφευγες με το πλάι; Αν δεν τα έκανες όλα αυτά, θα ήσουν κολλημένος στην μπαριέρα με τα οπίσθια, βέβαια, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα... Θέλετε και άλλα; Ακόμη μειδιούμε με το ηλεκτρικό τιμόνι. Γιατί; Για τον ίδιο ακριβώς λόγο που δε χωνεύαμε για χρόνια το υδραυλικό: επειδή είναι ελαφρύ! Κι εμείς θέλουμε βαρύ τιμόνι, «αντρικό». Όπως θέλουμε και βαρύ γκάζι, βαρύ συμπλέκτη, σκληρό λεβιέ και αναρτήσεις αλλά και ανοιχτές εξατμίσεις και υστερικά μοτέρ...
Κι όμως, δεν είμαστε μακριά από την εποχή που τα αυτοκίνητα θα είναι 100% drive-by-wire. Ηλεκτρικά κάποια από αυτά. Μια εποχή στην οποία έννοιες όπως υποστροφή, υπερστροφή, αντιδράσεις στο τιμόνι και άλλες συναφείς θα έχουν μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
Οι καιροί αλλάζουν κι εμείς συνήθως το καταλαβαίνουμε αυτό με κάποια υστέρηση, λογικό είναι. Πρέπει να καταλάβουμε ότι τα αυτοκίνητα εξελίσσονται για εμάς, αλλά και πριν από εμάς. Και πρέπει να το καταλάβουμε για έναν και μόνο λόγο. Για να τα χαιρόμαστε. Μην ακούτε όσους λένε ότι θα φτιάχνονται όλο και λιγότερο για την αναψυχή μας. Μπούρδες. Για να πουλάνε, θα πρέπει να τα ερωτευόμαστε. Μόνο που πρέπει να μάθουμε νέα κόλπα. Μοιάζουμε με πιλότους F104 που τους βάζουν να πετάξουν -και να χαρούν (!)- F16· με φωτογράφους που έμαθαν σε διοπτικές Rolleiflex και τώρα καλούνται να χειρίζονται ψηφιακές SLR και photoshop· με λάτρεις του βινυλίου που τώρα πρέπει να μπαίνουν στο iTunes για να κατεβάζουν τη μουσική τους. Και, όπως η πτήση, η φωτογραφία και η μουσική, η οδήγηση είναι και θα παραμείνει μια τέχνη διαχρονική. You can’t teach an old dog new tricks, λέτε; I can, λέω!_ A. T.